درباره فیلم «لانتوری» ساختۀ رضا درمیشیان| روایتی تلخ در لنز دوربین
درمیشیان در این اثر، به سوی رویکرد دوم قدم بر می دارد. از این رو تجربه ای موفق را پشت سر می گذارد. البته در اوایل فیلم او لغزشی در این ورطه دارد. صحنه های که شکل ساخت مستند وار دارد، لحنی شعاری- گزارشی به خود می گیرند.
آفتاب‌‌نیوز :
امید بی‌نیاز*- لانتوری یک فیلم اجتماعی است. تمام مولفه های ژانر اجتماعی را در خود نهفته دارد. حتی گاهی قدمی به پس و پیش می گذارد و لحنی گزارشی و مستند گونه به خود می گیرد.
فلیمسازی در حوزه اجتماعی سخت است. همانطور که با کوچکترین سهل انگاری، اثر به ورطه ای شعاری می افتد؛ همانطور هم با یک برداشت عمیق، بیانی تراژیک به خود می گیرد. درمیشیان در این اثر، به سوی رویکرد دوم قدم بر می دارد. از این رو تجربه ای موفق را پشت سر می گذارد. البته در اوایل فیلم او لغزشی در این ورطه دارد. صحنه های که شکل ساخت مستند وار دارد، لحنی شعاری- گزارشی به خود می گیرند. این لحن شعاری به شکل سینوسی در جاهای دیگری از فیلم هم گاهی خودی نشان می دهد، اما در خیلی از مواقع کمرنگ شده و به حاشیه می لغزد.
دلیل این امر هم طرح مسئله عشق در دل یک درام اجتماعی است. عشق در دل داستان مدام برجسته شده و کل بافت دراماتیکی اثر را در برمی گیرد. فیلم داستانی ساده دارد. چهار جوان خلافکار گروهی را برای سرقت تشکیل داده اند. درگیر دزدی هستند که ناگهان سر دسته آن ها (پاشا) در یک ماجرای اتفاقی با مریم در یک کتابخانه آشنا می شود. در واقع فقط او را می بیند و به شکلی ناخودآگاه عاشق او می شود.
بالاخره با هزار و یک سماجت می تواند با او صحبت کند. مریم (مریم پالیزبان) روزنامه نگار و عاشق کارش است. بنابراین، عشق بالای پاشا (نوید محمد زاده) به او با سردی روبه رو می شود. یک روز پاشا برای خداحافظی با مریم قرار می گذارد. اما در یک جر و بحث، شیشه اسید را به صورتش می پاشد.
بقیه فیلم درگیر این حادثه است. این که آیا مریم به پاشا رضایت می دهد؟ یا اینکه طبق قانون باید مجازات شود. او در دقیقه نود به پاشا رضایت می دهد. در حالیکه دیگر صورتش مثل گذشته نیست و به کلی از بین رفته است. با این حال، پاشا همچنان در زندان ادعا می کند که عاشقش است و با همه اتفاقات، حاضر است که با او ازدواج کند.
لانتوری فیلمی تراژیک و تا حدودی تلخ است. معضلات اجتماعی به بیانی مستقیم بازگو می شوند. وجهۀ نشانه شناسی و بیان نمادین در فیلم چندان وجود ندارد. همه چیز مستقیم بیان می شود و گاهی این بیان به شدت ژورنالیستی است؛ تا هنری!
لانتوری از منظر یک اثر صد در صد سینمایی قابل بحث نیست. بلکه از منظر یک اثر صد در صد اجتماعی درخور بررسی است. عین تحلیلی ژورنالیستی که با اصل خبر فاصله دارد، ولی در چهارچوب یک متن هنری نمی توان آن را بررسی کرد.
*عضو انجمن منتقدان و نویسندگان سینمای ایران
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید